Oooooh, ook dat nog, alles stort in…. en alles gaat stuk!!’ Als de knikkers uit de baan raken is er geen houden meer aan. Ze rollen alle kanten op en
Justin laat zijn verontwaardiging over de ontwrichting van zijn knikkerbaan luidkeels horen. Zijn emoties over het uiteenvallen van zijn gezin liften mee.
Justin is aangemeld voor kind- en oudertherapie van Altra via de ouderen kindadviseur van school. Reden: Justin verliest zijn zelfvertrouwen. Na de start van de therapie merken de ouders dat Justin minder in zichzelf gekeerd is en meer positief aanwezig is. Ze willen het beste voor Justin en krijgen meer zicht op wat ze daarvoor moeten doen én laten. Ze schrijven zich uiteindelijk in voor ‘Ouderschap Blijft’, een programma voor omgangsbemiddeling en omgangsbegeleiding bij scheidingsproblematiek.
Er is oorlog in het leven van Justin.
Hij verkeert in nood en heeft baat bij een veilige haven.
De ouders van Justin (10 jaar) maken een complexe scheiding door en zitten vol emoties en boosheid. Zij hebben nog geen eigen plek, waardoor Justin zich dagelijks in de frontlinie bevindt. Justin is een stille jongen geworden en af en toe ‘ontploft’ hij.
De spelkamer is voor Justin een plek om alle problemen even ‘buiten’ te laten en zelf de belangrijkste te zijn. ‘Ik ben blij om hier te zijn’ zegt Justin zachtjes tijdens elke sessie. Hij kan het spel goed gebruiken om zichzelf sterker te gaan voelen.
In de derde sessie bouwt Justin in de spelkamer een knikkerbaan volgens een ingewikkelde constructie. Een architect in de dop! Justin kijkt me verbaasd aan als ik hem complimenteer voor zijn ruimtelijk inzicht. Hij vindt het heel gewoon en wil de knikkerbaan best nog verder uitbouwen.
Hij test de baan steeds even uit en als de knikker niet doorrolt lost hij het probleem op. ‘Jij zorgt dat alles weer goed komt met de knikkerbaan’, merk ik op en ook: ‘Jij kan ook alles repareren.’ ‘Nou, niet alles’, zegt Justin terecht.
In het spel gaat Justin zich weer wat waard voelen. Ik bewonder zijn capaciteiten en versterk zo zijn zelfbeeld. Hij kan geen genoeg krijgen van de waardering die hij oogst en wil iedere week weer met de knikkerbaan spelen. Geleidelijk aan zoekt Justin steeds meer uitdagingen in het spel en de knikkers vliegen door de baan. Knikkers die over het randje springen worden eerst nog terug gehaald.
Als alle knikkers tegelijk naar beneden ratelen en er verschillende uit de bocht vliegen, stimuleert dat tot het loslaten van de controle. Justin springt achter de wegrollende knikkers aan en schiet ze met kracht terug. Het geluid van ketsende knikkers nodigt uit tot meer, steeds harder en harder. Het leidt tot ontlading… Justin raakt zijn spanning kwijt met het ketsen van de knikkers. Ze komen in alle hoeken en gaten van de spelkamer terecht en ik knikker mee. Zo laat ik zien dat dit spel geoorloofd is en ik stimuleer hem om ongeremd verder te kunnen. Als zijn bouwwerk instort door de botsende knikkers is dat een climax en Justin en ik roepen samen: ‘Oooooh, ook dat nog, alles stort in… en alles gaat stuk!!’
De keer daarop heeft Justin de knikkerbaan niet meer nodig. Hij speelt met de ‘losgeslagen knikkers’ en laat twee partijen elkaar belagen. Een aantal regels zorgen dat dit spel veilig blijft, zodat we met kracht de ander kunnen aanvallen met knikkers. Dit spel werkt bevrijdend en Justin’s emoties doen volop mee in zijn spel. Hij is niet meer het stille jongentje, maar hij roept en protesteert, vreest en zint op wraak. Hij bouwt grenzen in het spel om ze te overschrijden en maakt afspraken, om zich er niet aan te houden. Het is oorlog en we zitten er samen in.
Ik spreek de ouders regelmatig en toon ook de foto’s van de knikkerbaan. Vader is enorm trots op dat prachtige bouwwerk van Justin. Hij is blij dat de capaciteiten van zijn zoon opgemerkt worden. Als ik de symboliek van de ingestorte knikkerbaan vertaal, raken beide ouders bijzonder ontroerd door deze verbeelding van de eigen situatie. Ze beseffen de impact van hun echtelijk conflict op hun zoon. Ze zijn klaar voor een volgende stap.
De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.
