Sang is heel onzeker over haar kwaliteiten als moeder. Ze is een opvoedtalent, maar het leven heeft haar zo beschadigd, dat zij alle zelfvertrouwen kwijt is. Woorden zijn niet genoeg, Sang moet het zien.
Tijdens het verblijf van Sang in de crisisopvang van Blijf schakelde Blijf de intensieve ambulante gezinsbegeleiding in van Altra. De diagnostiek verricht door Altra, liet een positief beeld liet zien van de moeder-kind relatie.
Soms weet je als hulpverlener niet waar je beginnen moet, zoveel is er te doen in een gezin. Maar soms is heel weinig al genoeg, zelfs in een complexe situatie. Dat was het geval bij Sang, de moeder van Isabella.
Sang groeit op in Zuid-Korea. Wanneer ze negen jaar oud is krijgt ze een broertje. Hij is alles voor haar ouders, terwijl zij hard moet werken om enige waardering te oogsten. De kiem voor het gevoel dat ze nooit goed genoeg is, is gelegd. Sang is bijna twintig als zij de toekomstige vader van Isabella leert kennen, een Nederlander op handelsreis. Sang wordt al snel zwanger van hem en gaat mee naar Nederland. Maar daar blijkt haar echtgenoot een heel andere man dan ze dacht: hij bedreigt en kleineert haar en prent haar in dat ze een slechte moeder is.
Wanneer zij op reis gaan naar Zuid-Korea, laat haar man Sang en haar dochter achter bij haar familie. Maar als alleenstaande moeder vormt ze een schande voor haar familie. Met schaarste geconfronteerd, leert ze goed te kijken naar de behoeften van haar dochter. Zo zijn luiers moeilijk verkrijgbaar en zet Sang haar dochter op het potje, zodra ze ziet dat ze moet passen. Kijken en afstemmen op haar dochter, wordt haar kracht.
Na een jaar vindt Sang de weg naar het Nederlandse consulaat in Zuid-Korea en kan ze op grond van mishandeling en achterlating door haar partner terugkeren naar Nederland. Hier wordt ze opgevangen in de crisisopvang van Blijf. Vader verschijnt weer op het toneel en voert aan bij de Raad voor de Kinderbescherming dat Sang een slechte moeder is. Dat Isabella zo vroeg zindelijk was, zou wijzen op verwaarlozing.
Sang praat nauwelijks, de eerste weken bij Blijf. Als praten niet lukt, moet beelden maar spreken. Ik film momenten in huis van Sang en Isabella. Zichtbaar wordt een liefdevolle moeder-dochter relatie, waarbij Sang goed naar haar dochter kijkt en haar signalen feilloos opvangt. Met deze bevindingen concludeert de Raad voor de Kinderbescherming dat vaders kritiek ongegrond is. Er volgt een plan voor de echtscheiding en het vormgeven van het ouderschap, maar vader trekt zich helemaal terug.
Er blijft nog één nijpende kwestie over. Sang is een opvoedtalent, maar ze ziet het zelf niet. Het leven heeft haar zo beschadigd, dat zij alle zelfvertrouwen kwijt is. Dat maakt haar kwetsbaar in haar ouderschap. Ik film wekenlang de interactie tussen Sang en haar dochtertje en telkens kijken we de beelden terug en bevestig ik wat er goed gaat. Woorden zijn niet genoeg, Sang moet het zien, telkens weer.
Geleidelijk aan herstelt haar zelfvertrouwen. Sang is zo gelukkig met deze doorbraak, woorden schieten haar tekort. Ze klapt in haar handen en zegt: ‘Je doet dit voor mij.’ Dat is de sleutel. Ze kan het allemaal zelf, wij hebben alleen geholpen om daarin te geloven.
De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.
