‘Sommige dingen zijn niet zo pedagogisch. Maar het is het leven. En je moet in het leven stappen van de cliënten.’
Naomi en Stanley waren aangemeld voor intensieve ambulante begeleiding bij Altra vanwege het jonge ouderschap van Naomi en het drukke gedrag van Stanley. Naomi heeft eigenlijk alleen basale verzorgende vaardigheden. Ze leert nu opvoedvaardigheden en een relatie op te bouwen met Stanley. Zij heeft veel behoefte aan contact met haar eigen moeder en is verdrietig om de dingen die zij heeft meegemaakt. Aandacht daarvoor en verwerking daarvan zal ook haar ouderrol ten goede komen. Ook de woonomgeving behoeft aandacht en de groei van Naomi naar volwassenheid, inclusief dagbesteding. Belangrijke input voor de hulpverlening komt uit de door Altra uitgevoerde diagnostiek. Naomi denkt na over kortdurende traumabehandeling door dezelfde gedragswetenschapper. Voor Stanley komt er een plek op een peuterspeelzaal.
Net als bij de vorige huisbezoeken moet ik lang wachten na het aanbellen. Uiteindelijk gaat de deur open en kijkt een slaperig jongenshoofd om de hoek. Achter hem aan loopt ik de flat binnen. Ik tref hetzelfde beeld aan als de vorige keren. Op de betonnen vloer staat bijna geen meubilair, alleen een paar tuinstoelen en een bank. De gezinsleden kijken even op als ik binnen kom, maar gaan dan weer verder met waar ze mee bezig zijn. Mevrouw Grace ligt op de bank. Ze groet niet onvriendelijk en weet dat ik voor Naomi en Stanley kom.
Het is elke keer weer even wennen. Die droevige leegte. De gezinsleden die allen in schaarse slaapoutfit gekleed zijn. Mevrouw Grace ligt in haar onderbroek en bh. Niemand schijnt zich hieraan te storen en ook mijn komst doet ze niks. Mijn blik trekt verder de kamer door en ja hoor, daar zijn ze weer, de kakkerlakken lopen over de muren. Daar in de hoek van de kamer schiet er ook één weg. Waar moet ik in vredesnaam gaan zitten en hoe zorg ik dat er niet een in mijn tas kruipt?”
Ik kom voor Naomi, een achttienjarige moeder en haar tweejarig zoontje Stanley. Naomi woont in bij Grace en haar drie tienerkinderen. Ze is bevriend met één van de dochters van Grace. Met haar eigen moeder heeft Naomi geen goede relatie, toen zij drie jaar geleden zwanger was wilde haar moeder haar niet meer.
Achter deze voordeur schuilt een groot gezinsdrama. De vader is een jaar geleden in huis overleden. Er bleken veel schulden te zijn en schuldeisers hebben geplukt wat er te plukken viel. Het huis roept veel pijnlijke herinneringen op en het liefst verhuizen ze naar een nieuwe plek. Grace ligt veel op de bank, ze is verdrietig en depressief van alle problemen. Ze ligt letterlijk plat van het niet meer weten.
Ook dit keer rent de kleine Stanley weer druk door het huis. Naomi weet niet hoe ze met het gedrag van haar zoontje om moet gaan, er wordt veel geschreeuwd tegen hem en hij krijgt soms ook een tik. Stanley moet vaak op zijn stoeltje zitten, als de gezinsleden zich geen raad met hem weten. Het stoeltje staat voor de tv, maar Stanley kan zich op zijn leeftijd helemaal nog niet lang concentreren op het tv kijken. Ook als hij straf heeft moet hij op het stoeltje gaan zitten.
Het valt niet mee om een rustig plekje te vinden waar ik met Naomi kan praten. Het is er vaak vol met de tienerkinderen en bezoek. Dan maar ergens in een hoekje op de grond, terwijl Naomi een stukje chocoladecake voert aan Stanley. Naomi zit zo met haar handen in het haar, dat het nog moeilijk is om positieve momenten met Stanley te beleven. Er lijkt altijd wel wat. Zo ook nu, maar dit keer voor mij. Er komt een kakkerlak aangedribbeld die gevaarlijk dichtbij het schoteltje met cake komt. Al pratend tilt Naomi onverstoorbaar het schoteltje op en drukt de kakkerlak daarmee plat. Sommige dingen zijn niet zo pedagogisch. Maar het is het leven. En je stapt in het leven van de cliënten.
Toch lukt het Naomi lukt ook op een positieve manier contact te hebben met haar zoontje. Dat heb ik een door middel van videohometraining al een paar keer in beeld gebracht. Met de tekenspulletjes, boekjes en spelletjes die ik meegenomen heb en vooral door aandacht, rust en spel zijn er momenten waarop Naomi geniet van Stanley. Samen bekijken we de beelden en zien hoe ook Stanley geniet van het spel en zijn moeder. Hij is op zulke momenten beter hanteerbaar. Van plezier kun je leren! Het zijn kleine momenten, maar dit is wat ze kunnen. Hier schuilt hoop in.
De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.
